ورمیلیون

رنگدانه قرمز مایل به نارنجی با قدرت رنگدهی عالی، درخشان و متمایز در طی هزاران سال تاریخ هنر، از هنر و تزئینات چین باستان و روم گرفته تا نسخه‌های خطی قرون وسطی و نقاشی‌های رنسانس، به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است. این ماده شکل مصنوعی سنگ معدنی سولفید جیوه (سینابار) است که از دوران باستان تا اوایل قرن بیستم مورد استفاده قرار می گرفت و بطور مصنوعی از قرن هشتم ساخته شده و بنام ورمیلیون یا ورمیلیون معروف بود، باتوجه به سمی بودن آن سرانجام با قرمز کادمیوم بعنوان اصلی ترین رنگ قرمز در نقاشی جایگزین گردید.

نامگذاری رنگدانه

کلمه vermilion از واژه فرانسوی vermeil به معنای “هر رنگ قرمز” گرفته شده است که به نوبه خود از کلمه لاتین  vermiculum آمده است، که همان کرم vermis کوچکی است که رنگ قرمز  Kermes  را از آن می گرفتند. نام‌های cinnabar و vermilion آزادانه برای توصیف رنگدانه طبیعی یا سنتز شده تا قرن هفدهم مورد استفاده قرار می‌گرفتند، که در آن زمان، vermilion  نام رایج‌تر شد. در اواخر قرن هجدهم، نام سینابار به طور کلی فقط برای مواد معدنی طبیعی آسیاب نشده به کار می رفت.

تاریخچه رنگدانه ورمیلیون

واژه‌های «Vermilion» و «Cinnabar» اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند این دو رنگدانه از نظر شیمیایی یکسان هستند، اما به روش های متفاوتی ساخته می شوند. نسخه طبیعی این رنگدانه از سنگ معدنی سینابار، یک ماده قرمز رنگ مایل به نارنجی و مات حاوی سولفید جیوه، ساخته شده بود که حرارت داده می شد، خرد می شد، شسته می شد و به رنگدانه ای ظریف تبدیل می شد. این پودر معدنی (سینابار) بخاطر اینکه حاوی جیوه است سمی می باشد. نسخه مصنوعی با ترکیب جیوه و گوگرد، حرارت دادن ترکیب و آسیاب کردن آن برای ارائه رنگ قرمز ساخته شد.

اما چه طبیعی و چه مصنوعی، این رنگدانه در سراسر جهان باستان استفاده می شد. پیشتر و در مبحث رنگدانه سینابار به  تاریخچه آن پرداخته شده است؛ (مقاله قرمز سینابار را از اینجا مشاهده نمائید) پس در اینجا از ذکر آن خودداری گردیده و فقط به تاریخچه رنگدانه مصنوعی در تاریخ هنر پرداخته می شود.

در دوره روم باستان، سینابار در آلمادن اسپانیا استخراج می شد و رنگ قرمز نارنجی تندی را ایجاد می کرد که مشخصه بسیاری از نقاشی‌های دیواری رومی بود. مواد خام پس از استخراج باید برای پردازش به رم فرستاده می‌شد و این کار باید توسط متخصصانی انجام می‌شد که می‌توانستند آن را خالص کرده و به ظرافت کامل خرد کنند تا به رنگ قرمز روشن خود برسند وگرنه در صورت اشتباه آنان می توانست به رنگ سیاهی در دستان آنان تبدیل شود. بنابراین، برای افراد بسیار ثروتمند یک قرمز پر رنگ زیبا بود.

ما از تاریخ طبیعی پلینی بزرگ می دانیم که سینابار خالص در روم یک رنگدانه بسیار کمیاب و گران قیمت بوده و به اندازه ای مورد احترام رومی ها بود که چهره ژنرال های پیروز خود را با آن نقاشی می کردند. چهره های پوشیده از ورمیلیونی باید با چهره سرخ رنگ تصویر معبد ژوپیتر کاپیتولینوسCapitolinus  روی تپه Capitoline مطابقت داشته باشد!

_{اتاق خواب از ویلا P.Fannius Synistor در Boscoreale، حدود.۵۰-۴۰ قبل از میلاد روم، جمهوری متأخر.نقاشی دیواری موزه هنر متروپولیتن، نیویورک}

در زمانی که این نقاشی‌های دیواری در ویلای پمپئی نقاشی می‌شدند، سینابار یا ورمیلیون یکی از گران‌ترین رنگدانه‌های موجود در بازار بود و بنابراین، با استفاده فراوان از آن برای پوشاندن بخش‌های بزرگ دیوار، مالک مطمئن می‌شد که همه بدانند آنها پول داشتند.

زنان در هند و فرهنگ های جنوبی آسیا از دوران باستان ورمیلیون را بر روی پیشانی خود استفاده می نمودند. این پودر که sindoor نامیده می شود برای ایجاد نقطه یا کشیدن خط رنگ در موهای باز شده آنها استفاده می شود. این نمادی از باروری است که نشان می دهد یک زن متاهل است. در واقع، این بخشی از آداب عروسی سنتی هندی است که داماد برای اولین بار روی عروس جدیدش سیندوور می‌زند.

ورمیلیون به صورت مصنوعی در قرن هشتم تولید شد. این کار با حرارت دادن مخلوطی از جیوه و گوگرد در ظرف گلدانی شکل که با خاک رس بسته شده بود انجام و باعث تولید سولفید جیوه قرمز یا ورمیلیون می شد. فرآیند گرم کردن به خودی خود یک هنر بود، و در قرن هفدهم و هجدهم «گلدان‌های ورمیلیون» هلندی بنام «گلدان‌های سرخ‌رنگ» عالی شهرت بین‌المللی به دست آوردند. جیوه از معادن آن استخراج می شد که بزرگترین آنها هنوز در نزدیکی شهر آلمادن اسپانیا یافت می شود. از زندانیان برای استخراج جیوه استفاده می کردند که بسیاری از آنها در معدن در اثر بخار کشنده جیوه از بین می رفتند. میانگین طول عمر کارگران در این معادن تنها سه سال بود .

از حدود قرن نهم به بعد، ورمیلیون رنگی پرکاربرد برای نقاشان اروپایی و تذهیب‌کنندگان نسخه‌های خطی بود. با این حال، رنگدانه به اندازه طلا گران بود و طبق گزارش ها اغلب با رنگدانه های قرمز ارزان تر مخلوط می شد تا سودآوری آن افزایش یابد. با وجود هزینه، سمیت و تمایل به تیره شدن – در شرایط محیطی خاص در صورتی که به درستی آماده نشده باشد- ورمیلیون بعنوان رنگ نارنجی-قرمز اولیه در پالت هنرمندان بود. این رنگ مات و پر جنب و جوش بود، رنگی مفید برای مدل سازی رنگ های گوشتی و پارچه ها. در طول دوره مدرن اولیه، تکنیکی که اغلب برای پارچه و لباس قرمز استفاده می‌شد، به این صورت بود که رنگ زیرین ورمیلیون بوده و به دنبال آن لعاب شفافی از رنگدانه لاکی قرمز روناسی بر روی آن کار می شد. ورمیلیون مات یک پایه عمیق ایجاد می کرد و پارچه را غنی و مجلل جلوه می داد.

ورمیلیون تا قرن نوزدهم همچنان نقش مهمی در نقاشی رنگ روغن اروپا ایفا می کرد. تیرگی و جسارت آتشین آن به خوبی به سبک نقاشی امپرسیونیستی که از اواسط قرن توسعه یافت، کمک کرد و ژرژ سورا، ونسان ون گوگ، ادگار دگا و دیگران از آن استفاده کردند. علاقه دنیای هنر به ورمیلیون در قرن بیستم به دلیل هزینه و سمیت آن کاهش یافت. در سال ۱۸۹۲، یک رنگدانه قرمز جدید به ثبت رسید که تا حد زیادی جایگزین Vermilion شد: قرمز کادمیوم. ورمیلیون گران بود و از نظر ماندگاری غیرقابل پیش بینی بود، اما قرمز کادمیوم مقرون به صرفه تر بود، پایداری شیمیایی عالی و سمیت بسیار کمتری داشت. به راحتی می توان فهمید که چرا هنرمندان رنگدانه تاریخی را به نفع رنگدانه تازه وارد کنار گذاشتند.

امروزه ورمیلیون هنوز هم بیشتر با واکنش جیوه و گوگرد مذاب تولید می‌شود و هر رنگ ورمیلیونی که به طور طبیعی تولید می‌شود به احتمال زیاد از سینابار استخراج شده در چین به دست می‌آید. رنگ‌های اصلی ورمیلیون که هنوز هم ساخته می‌شوند (که با شاخص رنگدانه شماره PR106 مشخص می‌شود)، در محدوده‌های بسیار کمی مانند رنگ‌های روغنی موجود هستند.  ورمیلیون چینی از برند انگلیسی Michael Harding  و ورمیلیون از برند ژاپنی Holbein  دو نمونه از رنگدانه های اصلی در محدوده رنگ روغن هستند. آنها هر دو دارای ته رنگی ملایم و گلگون بوده و کمتر نارنجی هستند. همچنین قدرت رنگ دهی نسبتاً کمی دارند و با افزودن تیتانیوم سفید به سرعت به صورتی متمایل می شوند.

با این وجود، نام رنگ هرگز از بین نرفته است. بسیاری از برندها در پاستل و مداد رنگی، رنگ‌های نارنجی-قرمز روشنی را ایجاد می‌کنند که آن را «Vermilion» می‌نامند، درصورتی که از رنگدانه‌های جایگزین‌ مدرن به جای رنگدانه‌های تاریخی واقعی استفاده می‌کنند. این نشان می دهد که در حالیکه خود رنگدانه عمدتاً منسوخ شده است، میراث آن زمان زیادی طول می کشد تا از بین برود.

رنگدانه جایگزین

به دلیل هزینه ها و خطرات تولید ورمیلیون، جایگزین های مصنوعی از اوایل قرن دوازدهم شروع به ظهور کردند. تولید سرب قرمز که مینیوم نامیده می‌شود، کار بسیار کمتری برای تولید داشت، هرچند که رنگ آن قرمز درخشان نبود. در سال ۱۸۱۷، فریدریش استرومایر، شیمیدان آلمانی، کشف کرد که وقتی کادمیوم زرد با سلنیوم مخلوط می شود، ماندگارترین جایگزین ورمیلیون را تولید می کند: کادمیوم قرمز، که امروزه نیز رایج است.

در پایان قرن نوزدهم، رنگدانه قرمز کادمیوم جایگزین ورمیلیون اولیه شد که علاوه بر اینکه برای سلامتی بهتر بود، ماندگاری بیشتری نیز داشت. ورمیلیون جیوه به مرور زمان به دلیل تغییرات شیمیایی شدت رنگ خود را از دست می دهد. تحقیقات اخیر نشان داده است که این امر در دو فاز تحت تأثیر کلرید موجود در هوا رخ می دهد. اول از همه، مقادیر بسیار کمی از کلرید با نور ترکیب شده و گلبول‌هایی از جیوه فلزی (خالص) تولید می‌کند که روی نقاشی به ‌صورت لکه‌های سیاه قابل مشاهده است. سپس این جیوه با کلرید باقیمانده واکنش می دهد و در نتیجه رنگ سیاه به سفید تبدیل می شود. این باعث می‌شود که لایه‌های ورمیلیون قدیمی تغییر رنگ داده و لکه‌های سفید و سیاه را نشان دهند. علاوه بر این، نمی‌توان آن‌ها را با رنگدانه‌های غنی از سرب و مس مانند سرب سفید، کروم زرد مخلوط کرد. با توجه به تلاش‌ها برای محافظت از تجارت پرسود ماده معدنی گران‌قیمت جیوه، مدتی طول کشید تا رنگدانه کادمیوم تقریباً همرنگ وارد بازار شود. از آنجایی که کادمیوم برای سلامتی و محیط زیست نیز مضر است، البته به میزان کمتر، این روزها ورمیلیون بر پایه رنگدانه های بی ضرر و پایدار تولید می شود.

آیا کادمیوم قرمز واقعا بهترین جایگزین برای ورمیلیون است؟

اولین نکته این است که انواع مختلفی از رنگدانه قرمز کادمیوم وجود دارد. قرمز کادمیوم روشن، ​​قرمز کادمیوم مدیوم و قرمز کادمیوم تیره. این سایه ها همه مات هستند، اما از نظر رنگ متفاوت هستند. نکته دوم این است که رنگ‌های ورمیلیون که امروزه در دسترس هستند، لزوماً با رنگ‌هایی که در طول تاریخ استفاده می‌شد یکسان نیستند. بسته به وجود ناخالصی ها (مخصوصاً در مورد سینابار طبیعی)، و مدت زمانی که آسیاب شده است، رنگ می تواند تغییر کند. بسته به این عوامل می‌تواند قرمز-نارنجی روشن تا قهوه‌ای-قرمز خاکی باشد.

با این حال، رنگ تنها موردی نیست که در مورد رنگدانه‌های تاریخی مدرن مورد توجه قرار می‌گیرد. آنچه که Vermilion و Cadmium Red  به اشتراک می گذارند یک رنگ کدر فوق العاده متراکم است. تمام سایه های قرمز کادمیوم از این نظر با ورمیلیون مطابقت دارند. این به قرمزهای کادمیوم قدرتی منقبض و پوشاننده می دهد که بسیار یادآور رنگدانه تاریخی است. به نظر می رسد که قرمز کادمیوم می تواند به راحتی نقشی را که Vermilion برای قرن ها در پالت هنرمندان ایفا کرده است، پر کند.

همانطور که قبلا ذکر شد، امروزه رنگ های زیادی به نام “Vermilion” بفروش می رسند. اینها رنگ‌هایی هستند که رنگدانه‌های تاریخی را بازسازی می‌کنند، حتی اگر همیشه کلمه “رنگ” را در نام خود ذکر نکنند. آنها از رنگدانه های قرمز-نارنجی مدرن و آلی ساخته شده اند که سمیت ورمیلیون حاوی جیوه را ندارند. با نگاهی به تمام رنگ های آلی و مدرن Vermilion، سه رنگدانه وجود دارد که به نظر می رسد بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند:

• قرمز نفتول PR188 (Napthol Red)، معرفی شده در دهه ۱۹۲۰، مانند ورمیلیون از برند دانیل اسمیت در آبرنگ Daniel Smith Organic Vermilion  که احتمالاً شبیه ترین رنگ به Vermilions تاریخی است. قدرت رنگ دهی آن ملایم تر موارد دیگر است و در ترکیب با رنگ های سفید صورتی های گرم بسیار مشابه تولید می کند.
• بنزیمیدازول نارنجی PO36، معرفی شده در دهه ۱۹۶۰ ، مانند رنگ اکریلیک Derivan Matisse Vermilion، همچنین از نظر قدرت رنگ دهی بسیار بالاتر است و رنگ آن بسیار گرم است.
• قرمز پیرول PR255 (Pyrrole Red)، معرفی شده در دهه ۱۹۷۰ ، مانند رنگ روغن قرمز ورمیلیون Schmincke Mussini  از نظر استحکام رنگی بسیار قوی تر و از نظر رنگی بسیار بالاتر است.

رنگدانه‌های بسیار دیگری نیز وجود دارند که برای بازسازی ورمیلیون استفاده می‌شوند و رنگ‌های رنگ‌سازان مختلف می‌توانند از نظر قدرت و رنگدهی متفاوت باشند، حتی اگر از رنگدانه مشابهی استفاده کنند. همچنین جای تعجب نیست که رنگ‌های مدرن Vemilion بسیار قوی‌تر و درخشان‌تر از رنگدانه‌های تاریخی هستند، زیرا بیشتر رنگدانه‌های مدرن با در نظر گرفتن فرایند تولید آنها، کارآمدتر و با اشباع بالا تولید می‌شوند. در حالی که به نظر می رسد چگالی کادمیوم ها آنها را به طبیعی ترین جانشینان ورمیلیون واقعی تبدیل می کند، جایگزین های مدرن بدون کادمیوم هنوز هم چیزی از روح رنگدانه تاریخی را ارائه می دهند. این فوق العاده است که ما هنوز از نسخه های تکامل یافته این رنگ با گذشت بیش از ۱۰۰۰۰ سال استفاده می کنیم.

رنگدانه ورمیلیون در تاریخ هنر

رنگدانه قرمز ورمیلیون یکی از پرکاربردترین رنگدانه های قرمز در طول تاریخ هنر بوده است. این رنگدانه به وفور در نقاشی های قرون وسطی و تا سال ۱۸۷۰ یافت می شود. به دلیل گرانقیمت بودن آن و تمایل به تیره شدن معمولاً بعنوان لایه های زیرین به خصوص برای نشان دادن غنای پارچه ها بکار می رفت.

تابلوی Masaccio از قدیس جروم Saints Jerome و جان باپتیست John the Baptist از محراب سانتا ماریا  Maggiore، از ۱۴۲۸-۱۴۲۹، نمونه خوب دیگری از استفاده از مقدار زیادی Vermilion به عنوان Cinnabar است.  ردای سنت ژروم در سمت چپ نیز ممکن است کمی تیره باشد، اما به خوبی با رنگ قرمز کم رنگ تر و صورتی تر سنت جان باپتیست در سمت راست تضاد دارد.

_{ماساچیو، قدیس جروم و جان باپتیست، از محراب سانتا ماریا ماگیوره (حدود ۱۴۲۸-۲۹)، گالری ملی لندن.}

بوتیچلی از ورمیلیون در چندین بخش در میلاد عرفانی خود (۱۵۰۰) استفاده کرد، در اینجا رنگ پایدار آن با استفاده او از سایر رنگدانه های قرمز که رنگ خود را نیز حفظ نکرده اند، در تضاد است.

_{ساندرو بوتیچلی، میلاد عرفانی (۱۵۰۰)، رنگ روغن روی بوم، ۱۰۸.۶ × ۷۴.۹ سانتی متر، گالری ملی، لندن.} 

تابلوی مرکزی پیتر پل روبنس از فرود از صلیب (۱۴-۱۶۱۲) در سه‌گانه عظیم در Onze-Lieve-Vrouwekathedraal، در آنتورپ، یکی از تماشایی‌ترین نمایش‌های استفاده از Vermilion و درخشش رنگی ماندگار آن است.

رامبراند استاد دیگری است که از ورمیلیون در لباس زن سمت راست، در جشن بلشازار (حدود ۱۶۳۵-۳۸) به تأثیرات زیادی استفاده کرد. این رنگ توجه او را به خود جلب می کند زیرا او چنان شوکه شده است که جامی را که در دست راستش گرفته خالی می کند. ممکن است یک رنگ کدرتر اجازه دهد که این عمل دراماتیک مورد توجه بیننده قرار نگیرد.

_{رامبراند هارمنزون ون راین ، جشن بلشازار (حدود ۱۶۳۵-۱۶۳۸)، رنگ روغن روی بوم، ۲۰۹.۲×۱۶۷.۶ سانتی متر، گالری ملی، لندن.} 

یوهانس ورمیر نقاش هلندی از شنگرف به روش سنتی در لایه های زیرین استفاده می کرد. لباس ساتن قرمز قابل توجه در تابلو ” لیوان شراب”احتمالاً برای اولین بار با سایه هایی از رنگ قرمز و سرب سفید و شاید مقادیر کمی از سیاه یا اولترامارین طبیعی درتیره ترین سایه ها مدل شده است. سپس کل لباس با  madder لعاب داده شد. از همین تکنیک برای رنگ آمیزی کلاه پشمکی خوانده شده فانتزی که “دختر کلاه قرمزی” بر سر داشت نیز استفاده شد .

 _{لیوان شراب، یوهانس ورمیر، سال ۱۶۵۸–۱۶۶۱؛ رنگ روغن روی بوم، ۶۵ × ۷۷ سانتی متر. برلین}

_{دختری با کلاه قرمز، یوهانس ورمیر، سال ۱۶۶۵-۶۶}

ادوارد مانش از ورمیلیون در آسمان نقاشی معروف خود “جیغ” بهره بسیاری برده است. همانطور که می بینید لایه های قرمز ورمیلیون بصورت نوارهایی در سرتاسر آسمان تابلو مشاهده می شوند.

_{جیغ، نسخه تمپرا و مداد رنگی، ادوارد مانش، ۱۸۹۳}

در نقاشی “اتاق خواب در ارل” اثر ونسان ونگوگ روتختی با قرمز ورمیلیون نقاشی شده که در کنار تخت زرد کرومی و زمینه رنگ آبی کبالت اتاق برجسته شده است. (رنگ دیوارها با ترکیبی از آبی کبالت و کارمین نقاشی شده بود که باتوجه به ناپایداری رنگ کارمین درحال حاضر آبی بنظر می رسد. )

_{اتاق حواب در ارل، ونسان ونگوگ، سال ۱۸۸۸، موزه ونگوگ آمستردام}

در این اثر آبستره از نقاش روس کازمیر مالویچ رنگ های قرمز با ورمیلیون نقاشی شده اند و در کنار رنگ های سیاه ، زرد کرومی و آبی کبالت به یک هارمونی زیبا دست یافته اند.

_{سوپره ماتیست، کازمیر مالویچ، رنگ روغن روی بوم، ۱۹۱۵}

تهیه ورمیلیون

اولین سنتز ورمیلیون از جیوه و گوگرد به قرن هشتم و به چین نسبت داده شده است. قرمز چینی، بخشی از زندگی روزمره چینی بود، از لاک های قرمز دربار گرفته تا خمیرهای چاپی برای تمبرهای نام شخصی و جوهر خوشنویسی قرمز که مخصوص امپراتوران بود. در کیمیاگری، جیوه و گوگرد (مواد تشکیل دهنده باروت) به ترتیب با فیل و اژدها نماد بودند. در یک افسانه قدیمی، منشاء ورمیلیون به شرح زیر ارائه شده است:

«اژدها که همیشه تشنه خون فیل است، دم خود را دور پاهای فیل می‌پیچد. فیل با استفاده از خرطوم خود از آن فرار می کند، اما اژدها بلافاصله به چشم ها و سوراخ های بینی حمله می نماید. فیل به سرعت ضعیف می شود و در نهایت فیل شکم اژدها را با عاج سوراخ کرد، مایع غلیظ، کثیف و قرمز رنگی از آن بیرون می ریزد که از آن رنگدانه ای ساخته می شود که برای رنگ آمیزی تمام سایه های شیطانی قرمز استفاده می گردد .»

هلندی‌ها در طول قرن‌ها به گذشته نگاه کردند و تکنیک‌های خود را بر اساس تکنیک‌هایی که در چین باستان به کار گرفته می شد، پایه‌گذاری کردند. از قرن هفدهم، روش هلندی برای تولید ورمیلیون مورد استفاده قرار گرفت. جیوه و گوگرد ذوب و له شده و منجر به تولید سولفید جیوه سیاه می شد، سپس در یک مخزن حرارت داده شده و بخار تولید می کرد. هنگامی که بخار متراکم می شد، شکل کریستالی قرمز روشنی از سولفید جیوه را تولید نموده که سپس خراشیده شده و با محلول قلیایی قوی برای حذف گوگرد پردازش می شد. رنگدانه نهایی پس از شستشو و آسیاب ماده در زیر آب تولید می گردید.

این کانی به خودی خود قرمز تیره است و قبل از استفاده باید به رنگدانه تبدیل شود. هر چه آسیاب ریزتر باشد، رنگ قرمز تندتر است. نقاش قرن ۱۵، Cennino Cennini  در مورد این موضوع در کتاب معروف خود “The Craftsman’s Handbook” می نویسد: “اگر بخواهید هر روز آن را به مدت بیست سال بمالید، به سادگی بهتر و کامل تر می شود”. بنابراین، برای کارآموزان دوره‌های رنسانس و باروک، کار سختی بود که رنگ نارنجی قرمز تند مورد نیاز را از ماده معدنی سخت دریافت کنند. بر اساس شواهد بدست آمده ورمیلیون به دو روش خشک یا مرطوب تهیه می شد.

فرآیند خشک

احتمالاً اولین بار در قرن چهارم قبل از میلاد در چین اختراع شد که شامل گرم کردن جیوه و گوگرد در یک ظرف در بسته بود. این فرم می تواند با تصعید به فرم قرمز تبدیل شود.

فرآیند مرطوب

• شیمیدان آلمانی گوتفرید شولز کشف کرد که شکل سیاه را می توان با گرم کردن آن در محلول آمونیوم یا سولفید پتاسیم به شکل قرمز تبدیل کرد. این روش بسیار ساده‌تر و ارزان‌تر از تصعید در فرآیند خشک است.

ترکیب و خواص ورمیلیون

تا اواسط قرن نوزدهم ورمیلیون چینی خالص‌ترین شکل آن در نظر گرفته می‌شد، به‌ویژه هنگامی که با انواع اروپایی آن زمان مقایسه می‌شد. به دلیل گرانی سینابار، ورمیلیون اروپایی اغلب با مواد ارزان‌تری مانند خاک رس، اکسید آهن، قرمز ایرانی، قرمز ید و سرب قرمز ناخالص می‌شد. این ترکیب ها با رنگدانه اصلی اغلب رنگدانه نهایی را در رنگ های هنرمندان ناپایدار می کرد. اما رنگدانه خالص بسیار قوی، درخشان است که توسط اسیدهای غلیظ و قلیایی قوی تحت تأثیر قرار نمی گیرد و نسبتاً سبک در نظر گرفته می شود اما در معرض نور مستقیم آفتاب می تواند به میزان قابل توجهی تیره شود. میزان جذب روغن آن کم و درحدود  ۷-۱۲ گرم در ۱۰۰ گرم می باشد.  با رنگدانه های دیگر سازگار بوده و کمتر واکنش نشان می دهد.

مشاهده مقاله قرمز سینابار 

منابع :
۱. Cennini, Cennino D’ Andrea. Il Libro dell’Arte (کتاب راهنمای صنعتگر).

ترانس. دانیل وی. تامپسون، جونیور نیوهیون: انتشارات دانشگاه ییل، ۱۹۳۳

https://www.webexhibits.org/pigments/indiv/overview/vermilion.html

https://curtisward.com/the-history-of-vermilion-red-pigment

https://www.jacksonsart.com/blog/2023/12/19/the-story-of-vermilion-red/

https://www.royaltalens.com/en/inspiration/tips-techniques/colour-stories

/vermillion-from-mercury-and-sulphur-to-harmless-pigments/

https://colourlex.com/project/vermilion/

https://www.apartmenttherapy.com/whats-the-deal-with-vermilion-a-

brief-history-of-a-very-old-color-196644