سینابار (سولفید جیوه HgS)

رنگدانه معدنی سولفید جیوه (PR106) یک شکل بسیار سمی و طبیعی از ماده معدنی جیوه است که در گذشته باستان برای تولید رنگدانه قرمز – نارنجی روشن (ورمیلیون) روی سرامیک ها، نقاشی های دیواری، خالکوبی ها و در مراسم مذهبی استفاده می شد. این رنگدانه که با نام های سینابار، ورمیلیون یا شنگرف شناخته می شود یکی از رنگدانه های پرکاربرد در طول تاریخ تمدن انسان بوده است. تا زمان کشف قرمز کادمیوم در اوایل قرن بیستم، شنگرف پرمصرف ترین رنگدانه قرمز در سراسر جهان و پر جنب و جوش ترین رنگ قرمز بود. رومی ها آن را به دلیل محتوای جیوه آن استخراج می کردند که سنگ معدن اصلی جیوه در طول قرن ها بوده است.

ماده معدنی سولفید جیوه

سینابار یک شکل کریستالی قرمز از سولفید جیوه است. این کانی قرمز طبیعی، رایج ترین سنگ معدن جیوه اکسید شده موجود در طبیعت است که در پوسته های دانه ای یا رگه های مرتبط با فعالیت های آتشفشانی و چشمه های آب گرم قلیائی وجود دارد. رنگ قرمز این رنگدانه معدنی طبیعی دربرگیرنده شرایط گرم و آتشینی است که در آن شکل می گیرد. رنگ آن می تواند از قرمز- نارنجی تا بنفش تیره متغیر باشد. در شکل رنگدانه ای خود، این ماده معدنی «ورمیلیون» نامیده می شود. برخی از معادنی که رومی ها در آن زمان استفاده می کردند، امروزه نیز بکار گرفته می شوند. سینابار در همه مناطقی که جیوه تولید می کنند، به ویژه “آلمادن” Almadén   اسپانیا یافت می شود.

آلمادن اسپانیا بعنوان بزرگترین ذخیره سینابار در جهان است. زمین شناسی منطقه با آتشفشان مشخص می شود. با توجه به سمی بودن جیوه و محصولات جانبی آن، این معدن در طول تاریخ طولانی خود از کار زندانیان، بردگان و اسیران جنگی استفاده کرده است. معدن آلمادن در سال ۲۰۰۲ به دلیل ممنوعیت استخراج جیوه در اروپا کار خود را متوقف کرد. در سال ۲۰۰۶، این معدن برای بازدید، به روی عموم مردم افتتاح شد. در سال ۲۰۱۲، آلمادن و ایدریا “Idrija”  (در اسلوونی) به عنوان میراث جهانی معرفی شدند.

_{کوره Bustamante از معادن  Almadén.استان سیوداد رئال، اسپانیا}

از دیگر معادن تولید جیوه می توان “ایدریا” Idrija در اسلوونی،” لندسبرگ” Landsberg در نزدیکی اوبر موشل در منطقه کنت نشین آلمان، “ریپا” Ripa در پای کوه‌های آپوان آلپ در توسکانی، کوه آوالا Avala در صربستان، هوان کاولیکا  Huancavelicaدر پرو، استان های کوئیچو و هونان Kweichow and Hunan در چین، منطقه  Doneckaiaدر اوکراین، و معادن کالیفرنیا، اورگان، تگزاس، آرکانزاس در ایالات متحده آمریکا را نام برد.

سنگ معدن سینابار از دیرباز در تهیه جیوه استفاده شده است. برای تولید جیوه مایع (نقره سریع)، سنگ خرد شده سینابار را در کوره های دوار برشته می کنند. جیوه خالص در این فرآیند از گوگرد جدا می شود و به سرعت تبخیر می شود. یک کندانسور(وسیله آزمایشگاهی که برای متراکم کردن بخارات و تبدیل به مایع استفاده می گردد)، فلز مایع را جمع آوری می کند که اغلب در فلاسک های آهنی حمل می شود.

نامگذاری رنگدانه

کلمه سینابار به احتمال زیاد از یونان باستان κιννάβαρι kinnabari گرفته شده است که بعداً به cinnabaris تبدیل شد. در فارسی به  شنگرف ، در جهان عرب به صورت زنجرف یا زنجفره zinjifrah در آلمانی زینوبر Zinnober ظاهر می شود .

_{از چپ به راست: کریستال سینابار.فوران آتشفشانی؛ پودر ورمیلیون}

تاریخچه سینابار

سینابار حداقل از هزاره ۱۰ قبل از میلاد به عنوان رایج‌ترین منبع جیوه در طبیعت توسط بسیاری از فرهنگ ها در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفته است.همچنین با نام ورمیلیون (شنگرف) نیز شناخته می شود. این دو اصطلاح، هم توسط نویسندگان باستان و هم محققان مدرن به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، زیرا از نظر شیمیایی این دو ماده یکسان هستند  (HgS)؛ سولفید جیوه. اما درواقع «سینه‌بار» به ماده معدنی اشاره دارد، در حالی که «ورمیلیون» رنگدانه است. (مشاهده مقاله قرمز ورمیلیون)

سینابار بعنوان رنگ قرمز نمادین، نقش مهمی در اجتماعات داشته و در زمان ها و مکان های مختلف برای نشان دادن خون، پیروزی، موفقیت، دوگانگی مرگ و زندگی و جاودانگی استفاده شده است. به عنوان مثال، این رنگدانه در طول راهپیمایی های پیروزی توسط رومی ها استفاده می شد. همچنین در فرهنگ‌های نوسنگی در آناتولی، چین، جلیل (اسرائیل)، اسپانیا و سوریه و در بسیاری از فرهنگ‌های قاره آمریکای باستان، بر روی جمجمه‌ها و استخوان‌ها به عنوان بخشی از مراسم تدفین به کار می‌رفت. برخی بر این باورند که این رنگ به دلیل ماندگاری و پویایی آن، که از نظر بصری بسیار شبیه خون است، ارزشمند بوده است.

از سینابار برای رنگ آمیزی استخوان های انسان، به عنوان رنگ خالکوبی، به عنوان آرایش و تزئین ساختمان ها و سرامیک ها استفاده می شد. در قرون وسطی حتی به عنوان جوهر از آن استفاده می کردند. تری اوتاوی Ottaway متصدی موزه در موسسه گوهر شناسی معتقد است: «سینه‌بار در بسیاری از فرهنگ‌ها، از خاور نزدیک تا فرهنگ اولمک (یک تمدن باستانی میان‌آمریکایی) در لوازم آرایشی به‌عنوان سرخاب استفاده می‌شده است. »

_{فیگور زن نشسته همراه با آینه، تمدن اولمک، موزه متورپولیتن نیویورک.}

سینابار به طور شگفت انگیزی در اشیاء مصر باستان یا بین النهرین اولیه یافت نمی شود. استفاده اولیه از این ماده معدنی در دوران ماقبل تاریخ با آسیاب کردن آن برای ایجاد سرخاب همراه بود و اولین استفاده شناخته شده آن برای این منظور در محوطه نوسنگی چاتالهویوک Catalhoyuk  در ترکیه (۷۰۰۰-۸۰۰۰ قبل از میلاد) در نقاشی های دیواری بود.

تحقیقات اخیر در شبه جزیره ایبری در معدن سنگ چخماق Casa Montero و مقبره های La Pijotilla در غرب و Montelirio  در جنوب اسپانیا نشان می دهد که از cinnabar به عنوان یک رنگدانه در حدود ۵۳۰۰ قبل از میلاد استفاده شده است. تجزیه و تحلیل ایزوتوپ سرب منشأ این رنگدانه‌های سینابار را از ذخایر ناحیه آلمادن اسپانیا شناسایی کرد.

در چین، اولین استفاده شناخته شده از سینابار مربوط به تمدن نوسنگی یانگ شائو (حدود ۴۰۰۰-۳۵۰۰ قبل از میلاد) است. در چندین مکان، سینابار بر روی دیوارها و کف ساختمان‌های مورد استفاده برای مراسم آیینی بکار رفته است. سینابار یکی از طیف های وسیعی از مواد معدنی مورد استفاده برای رنگ آمیزی سرامیک های دوره یانگ شائو بود، و در روستای تائوسی، سینابار را در دفن های بزرگان می پاشیدند. همچنین بعنوان یک سایه خونی توسط تائوئیست‌ها نماد زندگی و ابدیت در نظر گرفته می‌شد و به همین دلیل اغلب برای تهیه معجون‌هایی به‌منظور جوان‌سازی و التیام استفاده می‌شد، بدون شک عمر نخبگانی که آنها را می‌نوشیدند بسیار کوتاه می‌کرد. همچنین یکی از اجزای کلیدی شاید افسانه‌ای ترین محصول ورمیلیونی، لاک چینی بود که به اصطلاح «قرمز چینی» منتهی شد.

بیشترین کاربرد سینابار در چین مربوط به هنر حکاکی لاک است. لاک رزین (یا شیره) از خانواده درختان (rhus verniciflua) است که در سراسر جنوب چین یافت می شود. این ماده شگفت انگیز هنگام قرار گرفتن در معرض اکسیژن سخت می شود و به پلاستیک طبیعی تبدیل می شود که در برابر آب مقاوم است و می تواند گرما و اسیدهای خاص را تحمل کند.

استفاده از لاک به اواخر دوره نوسنگی (حدود ۵۰۰۰ تا ۲۰۰۰ قبل از میلاد ) باز می گردد. رنگ  زرد و سینابار (قرمز) برای رنگ آمیزی سطوح مجسمه ها و ظروف استفاده می شد. در قرن دوازدهم، طبقه جدیدی از اشیاء لاکی گرانبها – لاک حکاکی شده – پدید آمد. لاک حکاکی شده، که عمدتا قرمز است، اغلب به عنوان لاک “سینابار” شناخته می شود، که اشاره ای به استفاده از این سولفید جیوه پودر شده به عنوان رنگ اصلی دارد. نقوش هندسی، پرندگان درحال پرواز ، گل‌ها در نمونه‌های مختلفی از هنر لاک چینی یافت می شوند.

همچنین این احتمال وجود دارد که از زمان سلسله هان برای تهیه مرکب قرمز از این رنگدانه استفاده می شده است چرا که بیشتر طومارهای ابریشمی قدیمی چینی نشان این رنگدانه بصورت نوشتار یا مهر شناسایی شده است.

در هند و تمدن های آسیای جنوبی از آن در خال قرمز روی پیشانی با نام باندی Bindi استفاده می کردند. برخی منابع نشان می‌دهند که رسم کشیدن باندی ریشه در آیین‌های باستانی دارد که قربانی‌های خونی برای خدایان می‌کردند. باندی ارتباط خود را با اعمال مذهبی حفظ می کند، برخی از زنان به طور خاص در هنگام انجام مراسم فرخنده، باندی می کشند . در واقع، کشیش‌های هندو به هنگام ورود به معبد، روی پیشانی مردان و زنان با پودر قرمز علامت‌گذاری می‌کنند. همچنین تصور می‌شود که کشیدن آن هر روز به عنوان یادآوری به شخص است تا خدا را در مرکز افکارش نگه دارد.

یکی دیگر از استفاده های اولیه از سینابار بر می گردد به فرهنگ نوسنگی وینکا (۴۸۰۰-۳۵۰۰ قبل از میلاد)، واقع در بالکان و شامل مکان‌های صرب  Plocnik، Belo Brdo  و Bubanj، که احتمالاً آن را از معدن Suplja Stena  در کوه آوالا استخراج می نمودند. ظروف و مجسمه های سرامیکی در آن ناحیه، حاوی مخلوطی از مواد معدنی، از جمله سینابر با خلوص بالا است.

سینابار برای یونانیان باستان شناخته شده بود. اشیاء یونانی بسیار قدیمی‌ با آثار سینابار وجود دارد. بررسی با اشعه ماوراء بنفش، این رنگدانه قرمز رنگ را بر روی چندین مجسمه نشان داد. یکی از قدیمی‌ترین اشیای دارای آثاری از سینابار یک مجسمه سر متعلق به کیکلاد (مجمع الجزایر جنوب یونان) است. تئوفراستوس (۳۷۱-۲۸۶ قبل از میلاد) شاگرد فیلسوف یونانی ارسطو است. وی اولین کتاب علمی باقیمانده در مورد مواد معدنی را به نام “De Lapidibus” نوشت که در آن روشی را برای استخراج نقره زنده از سینابار شرح داد. اشاره‌های بعدی به فرآیند استخراج نقره توسط ویترویوس (قرن اول قبل از میلاد) و پلینی بزرگ (قرن اول پس از میلاد) صورت پذیرفت.

_{سر و گردن از مجسمه مرمری ، یونانی ۲۷۰۰–۲۵۰۰ قبل از میلاد، سیکلادیک اولیه؛ موزه هنر متروپولیتن، نیویورک}

سینابار همچنین در جواهرات امپراتوری هخامنشی در ایران به‌عنوان بستری از سنگ‌های قیمتی برای تقویت رنگ مایل به قرمز خاتم کاری سنگ های نیمه‌شفاف استفاده می‌شد.

_{گوشواره ، حدود قرن ششم تا چهارم پیش از میلاد ایران، هخامنشیان.طلا، منبت فیروزه‌ای، موزه هنر متروپولیتن، نیویورک}

هوان کاولیکا Huancavelica نام بزرگ‌ترین منبع جیوه در قاره آمریکا است که در دامنه شرقی کوه‌های Cordillera Occidental  در مرکز پرو قرار دارد. رسوبات جیوه در اینجا نتیجه نفوذ ماگمای سنوزوییک به سنگ های رسوبی است. سینابار برای رنگ آمیزی سرامیک ها، مجسمه ها، و نقاشی های دیواری و تزئین تدفین های طبقه اشراف در پرو در طیف وسیعی از فرهنگ ها از جمله فرهنگ چاوین (۴۰۰-۲۰۰ قبل از میلاد)، موچه، سیکان و امپراتوری اینکا استفاده می شد. حداقل دو بخش از جاده اینکا به Huacavelica منتهی می شود. معدن اصلی ماقبل تاریخ در Huancavelica معدن سانتا باربارا است که با نام مستعار “mina de la muerte”  (معدن مرگ) شناخته می شود و هم بزرگترین تامین کننده جیوه برای معادن نقره استعماری و هم منبع اصلی آلودگی در آند است.

رومی ها نیز مانند یونانی ها، از سینابار هم به عنوان رنگدانه و هم برای محتوای جیوه آن استفاده می کردند. فیلسوف و طبیعی دان بزرگ پلینی اشاره کرد که رومی ها سینابار را دارای اهمیت و پیوندهای مقدس می دانستند. همچنین او سینابار را یک رنگدانه گران بها می داند. سنگ معدن سینابار مورد استفاده در این دوره از آلمادن اسپانیا، بزرگترین معدن جیوه در جهان به دست می آمد.

سینابر گران‌ترین رنگدانه‌ای بود که رومی‌ها برای نقاشی‌های دیواری گسترده بر روی ساختمان‌های عمومی و خصوصی استفاده می‌کردند (حدود ۱۰۰ تا ۳۰۰ پس از میلاد). براساس مطالعات اخیر بر روی نمونه‌های سینابار گرفته شده از چندین ویلا در ایتالیا و اسپانیا مشخص شد مواد اولیه آنها از اسلوونی (معدن  (Idria توسکانی  Monte Amiata)و Grosseto)، اسپانیا (Almaden)  آمده است. مانند این نقاشی مربوط به ۴۰ قبل از میلاد، یک نوازنده سیتارا نشان می دهد که در ویلای روستایی در  Boscoreale در کامپانیا (در زیر خاکستر حاصل از فوران وزوویوسvesuvius  در سال ۷۹ پس از میلاد مدفون شد) به نمایش گذاشته شده است .

_{نقاشی دیواری از یک ویلا در Boscoreale ، حدود.۵۰-۴۰  قبل از میلاد روم، جمهوری متأخر. موزه هنر متروپولیتن، نیویورک}

سارکوفاگ آماتوس یک تابوت قبرسی به احتمال زیاد متعلق به یک پادشاه محلی است. براساس طیف سنجی اشعه ایکس سولفید جیوه در رنگدانه های قرمز آن شناسایی شده است. این اثر مربوط به یکی از مراسم تشییع جنازه های پیروزمندانه است.

_{سارکوفاگ آماتوس ، ربع دوم قرن پنجم قبل از میلاد قبرسی، باستانی.سنگ آهک سخت، موزه هنر متروپولیتن، نیویورک.}

سینابار همچنین اخیراً بر روی قطعات گچ بری حکاکی شده، نقاشی دیواری و سفال های سفالی، مربوط به قرن دوازدهم، از نیشابور در شمال شرقی ایران شناسایی شده است.

_{قطعه‌ای از نقاشی دیواری روباه یا سگ ، قرن دوازدهم.حفاری در ایران، نیشابور.گچ آهک؛ نقاشی شده موزه هنر متروپولیتن، نیویورک.}

استفاده بعنوان داروی سنتی

یکی از موارد استفاده از سینابار به عنوان داروی سنتی یا خوردن آیینی است. برای هزاران سال، سینابار برای درمان بیماری های مختلف استفاده شده است. طبق نسخه مدرن ۲۰۲۰ فارماکوپه جمهوری خلق چین تقریباً ۱۰٪ تا ۳۰٪ از نسخه های ترکیبی چینی حاوی سینابار هستند. طبق طب سنتی چینی مصرف خوراکی سینابار می تواند آتش قلب را از بین ببرد، اثرات آرام بخش داشته باشد، ناراحتی را در بدن و ذهن تسکین دهد، بینایی را بهبود بخشد و سم زدایی کند. تحقیقات مدرن نشان داده است که فرمول سینابار اثر خوبی بر آرامبخشی، بهبود خواب، کاهش اضطراب و محافظت از مغز از خود نشان می دهند.

اگرچه ممکن است سینابار تا حدی تأثیر مفیدی بر برخی بیماری ها داشته باشد، اما امروزه شناخته شده است که مصرف جیوه توسط انسان باعث آسیب سمی به کلیه، مغز، کبد، سیستم تولید مثل و سایر اندام ها می شود. چندین مطالعه نشان داده اند که اشکال مختلف جیوه می تواند از طریق دستگاه گوارش، دستگاه تنفسی و پوست جذب شود و سطوح بیش از حد جیوه و ترکیبات آن اثرات سمی حاد یا مزمن بر بدن انسان دارند.

در طب سنتی چینی، جیوه و آرسنیک معمولا به صورت خوراکی به شکل سولفید و در مخلوط‌های چند گیاهی یا فلزی استفاده می‌شوند. شکل شیمیایی سینابار عامل مهمی در فعالیت و سمیت آن هست و به مراتب کمتر از جیوه سمی است. با این حال، استفاده از سینابار در عمل بالینی بحث برانگیز بوده است زیرا حاوی فلز سنگین جیوه است. تحقیقات اپیدمیولوژیک و آزمایشات حیوانی نشان داده است که مصرف بیش از حد سینابار می تواند اثرات سمی بر کلیه ها، کبد و سیستم عصبی داشته باشد.

تهیه رنگدانه

در اواخر دوران باستان، کیمیاگران علاقه مند به تبدیل فلز پایه به طلا بودند. همچنین به موادی مانند جیوه مایع و سینابار نیز به دلیل خواص فیزیکی غیرمعمولشان علاقه مند بودند. فرآیندی برای تولید یک شکل مصنوعی از رنگدانه ورمیلیون توسط یک کیمیاگر یونانی به نام زوسیمای پانوپولیس Zosima of Panopolis ، ساکن مصر علیا حداقل در قرن چهارم پس از میلاد، و توسط کیمیاگر ایرانی، جابر بن حیان، در حدود قرن هشتم میلادی ثبت شده است.

_{دستگاه تقطیر سینابار، Alchimia ، ۱۵۷۰}

امروزه پذیرفته شده است که دانش تولید سینابار مصنوعی (ورمیلیون) توسط اعراب به اروپا آورده شده است. بر اساس شواهد بدست آمده سینابار مصنوعی به دو روش خشک یا مرطوب تهیه می شد.

• روش خشک dry process – احتمالاً اولین بار در قرن چهارم قبل از میلاد در چین اختراع شد – شامل گرم کردن جیوه و گوگرد در یک ظرف در بسته بود.
• روش مرطوب the wet process – در روش مرطوب سولفید جیوه سیاه را با حرارت دادن در محلول آمونیوم یا سولفید پتاس به ورمیلیون تبدیل می کردند.

سینابار ابتدا با حرارت دادن، خرد کردن و شستن ماده معدنی استخراج شده برای به دست آوردن رنگدانه نسبتاً خالص و قابل استفاده ساخته می شد. در شرق، سینابار را به عنوان یک رنگ به اوروشیول (نوعی ترکیب آلی روغنی که در شیره، ساقه و پوست برخی درختان مانند انبه یافت می شود) اضافه می کردند تا فرم لاکی به کار دهند.

ویژگی های رنگدانه

به عنوان یک رنگدانه، سینابار دارای بسیاری از ویژگی های مطلوب است، از جمله رنگ قوی، پوشش خوب، و سازگاری با تعدادی از مواد مانند روغن های خشک کن، آبرنگ، تمپر تخم مرغ، و مناسب برای نقاشی دیواری واقعی.

برخی از مراجع امروزه سینابر را رنگدانه دائمی نمی دانند. با این حال، نمونه ها برای حداقل ده سال در برابر نور مستقیم خورشید مقاومت می کنند. با وجود سولفید بودن به طور قابل ملاحظه ای با رنگدانه های دیگر واکنش نشان نمی دهد. در محیط روغنی، معمولاً با سفید سرب برای تولید رنگ های گوشتی بدون هیچ نشانه ای از تشکیل سولفید سرب سیاه استفاده می شد.از آن بر روی دیوارهای قلیایی آهکی استفاده می شد. استفاده سنتی از لعاب‌های قرمز ماددر، کرم‌ها و لاک های کوشین روی رنگ زیرین سینابار نه تنها خلوص (کروما) رنگ را افزایش می‌دهد، بلکه نشان داده شده است که تمایل آن به تیره شدن را کاهش می‌دهد. اگرچه توسط برخی به عنوان یک رنگدانه ناپایدار در نظر گرفته می شود، قرمزهای کادمیوم جایگزین رنگ منحصر به فرد یا ویژگی های فیزیکی آن نمی شوند.

اگرچه تیره شدن شنگرف به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، اما امروزه به طور کامل تائید نشده است.در بسیاری از نقاشی‌ها، ورمیلیون صدها سال بدون تغییر باقی مانده است، در حالی که در برخی دیگر، پوسته‌ای سیاه یا خاکستری نقره‌ای ایجاد کرده است. برخی از این مطالعات حاکی از آن است که وجود ناخالصی های مختلف می توانند فرایند تیره شدن را تسریع کنند ؛ گفته می شود که ماده معدنی طبیعی پایدارتر از ورمیلیون می باشد.

تغییر رنگ ورمیلیون شامل یک لایه نازک سیاه شده بر روی لایه سفید می باشد و در بخش زیرین قرمز بدون تغییر قرار دارد. یافته‌ها نشان می‌دهد که ماده سفید، کلرید جیوه (I)، کلومل است، در حالی که رنگ سیاه احتمالاً متاسینابار است. به نظر می رسد که این تغییر، ناشی از ناخالصی های کلر یا از کثیفی باشد. منشا کلر ممکن است سدیم کلرید از بقایای پوست یا سایر مواد موجود در محیط باشد. لعاب اعمال شده روی سرخاب قرمز هنوز می تواند آن را از گرد و غبار و نور محافظت کند، و وجود لاک نیز (حداقل تا حدی) آن را در برابر تغییر رنگ مقاوم می کند.

میزان جذب روغن 

سینابار هنگام آسیاب کردن رنگدانه در این محیط، مقدار کمی روغن بذر کتان را جذب می کند. روغن بذر کتان با سینابار بسیار آهسته خشک می شود اما یک لایه رنگ قوی تولید می کند. سینابار دارای بالاترین ضریب شکست در میان سایر کانی های شناخته شده است. میانگین شاخص آن برای نور سدیم ۳.۲۵۶ است، در حالی که شاخص برای الماس – ماده ای با انکسار قابل توجه – فقط ۲.۴۲ است.

سمیت

برخی از مراجع سینابار طبیعی را غیر سمی می دانند. آنیتا آلبوس می نویسد که سم کشنده جیوه زمانی که به طور پایدار با گوگرد متصل شود بی ضرر می شود. به شکل معدنی و رنگدانه طبیعی سینابار، خطرناک نیست. با این حال، هنگامی که دما افزایش می یابد، بخار جیوه آزاد می کند که در صورت استنشاق می تواند سمی باشد. جیوه سمی است، اما تا زمانی که سینابار گرم نشده باشد، جیوه توسط گوگرد قفل می شود و باعث می شود سینابار سمیت کمی داشته باشد. با این حال، هرکسی که با هر ماده معدنی، به ویژه سینابار در تماس است، باید دست های خود را بشوید و احتیاط کند.

مشاهده مقاله قرمز ورمیلیون

منابع

الن اسپیندلر، داوطلب، بخش حفاظت از اشیاء.داستان سینابار و ورمیلیون (HgS)

در The Met .۲۸ فوریه ۲۰۱۸.آخرین دسترسی در ۲ ژوئیه ۲۰۲۲: پیوند .

مارتین گیل، جی.مارتین گیل، FJ; دلیبس د کاسترو، جی.زاپاترو ماگدالنو، پی.

Sarabia Herrero، FJ (1995).”اولین استفاده شناخته شده از ورمیلیون”.تجربه .۵۱ (۸): ۷۵۹-۷۶۱.

Spring, M., Grout, R.’ سیاه شدن ورمیلیون:

مطالعه تحلیلی فرآیند در نقاشی.بولتن فنی گالری ملی ۲۳.۵۰–۶۱.آخرین دسترسی در ۲ ژوئیه ۲۰۲۲:

https://www.naturalpigments.com/artist-materials/most-important-red-cinnabar

https://www.metmuseum.org/blogs/collection-insights

/۲۰۱۸/cinnabar-vermilion

The alchemy of red mercury sulphide: The production of vermilion for medieval art

by Catarina Miguel , Joana V. Pinto , Mark Clarke , Maria J. Melo

 https://www.metmuseum.org/exhibitions/listings

/۲۰۰۹/cinnabar

https://science.howstuffworks.com/environmental/

earth/geology/cinnabar.htm

pharmacology, Toxicology, and rational application of cinnabar.

Realgar, and their formulation by Huifang Guan ، Yan Xu ،Chunyu Ma ،Dexi Zhao

https://www.thoughtco.com/cinnabar-the-ancient-pigment-of-mercury-170556