داستان «ویلیام ویلسون» اثر ادگار آلن پو در سال ۱۸۳۹ منتشر شد. یک داستان سرگرم کننده و ترسناک. اما موضوع مقاله ما این داستان نیست بلکه درباره دو مرد به نام “ویلیام هوکر” است. مردانی که به طور اسمی پیوند دارند، یکسان صحبت می کنند، یکسان راه می روند و یکسان لباس می پوشند. این دو ویلیام در نزدیکی یکدیگر در حومه مه آلود لندن بزرگ می‌شوند.
ویلیام هوکر برای یافتن مرد دیگری با نام خود مجبور نبود زیاد جستجو کند. این نام به اندازه کافی رایج بود. اما داستان دو هوکر داستان عجیبی است، زیرا هر دو مرد نه تنها معاصر بودند، بلکه هر دو با باغ ها انس داشتند و فضای سبز خلق می کردند. آنها هم زمان زندگی می کردند و اغلب بجای هم اشتباه گرفته می شوند. اما با اینکه دو ویلیام هوکر وجود داشت، تنها یکی از آنها مسئول حسادت‌انگیزترین اختراع بود: سبز هوکر .
ویلیام هوکر معروف‌تر مدیر باغ‌های کیو -یکی از بزرگترین و متنوع‌ترین باغ‌های گیاه‌شناسی در جهان- بود. او در خانواده ای ثروتمند و تحصیلکرده به دنیا آمد و بیشتر عمر خود را صرف سفر به همه جا از هند تا ایسلند و فهرست نویسی نمونه های گیاهی کرد. او دوست صمیمی چارلز داروین بود و به عنوان شوالیه شناخته شد. پسرش سرانجام جانشین او و مدیر باغ‌های کیو شد.
ویلیام هوکر کمتر شناخته شده شش سال از ویلیام شوالیه بزرگتر بود. او هرگز به اندازه سر ویلیام موفق، معروف یا متمتع نبود. اما او یک تصویرگر گیاه شناسی ماهر بود و در حالی که یکی از ویلیام ها به سراسر دنیا سفر می کرد، دیگری بیشتر وقت خود را به مطالعه گیاهان و جانوران لندن و حومه آن سپری می کرد. کار او بسیار ماهرانه و زیبا بود. نقاشی‌های گیاه‌شناسی او دارای ظاهری واقعی با جزئیات کافی و بسیار مفید برای باغبان‌های جوان هستند. همچنین او برای نقاشی فضاهای سبز مهارت خاصی داشت و یک روز، رنگهایی را با هم ترکیب کرد که نام او را به یادگار بگذارد. او زرد گامبوج، (زردی که از شیره درخت گامبوژ گرفته می شود) را با آبی پروس، (اولین رنگدانه مصنوعی مدرن ) ترکیب کرد. هنگامی که این دو رنگدانه نمادین با هم جفت شدند، رنگی جدید و پیچیده به وجود آوردند: سبز تقریباً دودی. سبز هوکر رنگی غنی، زنده و کم چگالی بوده که شبیه رنگ برگ‌های سیب ، سبز شکاری و زیتونی است، اگرچه کمی بیشتر از هر دو رنگ به سمت زرد متمایل می شود.
سبز هوکر در نگاه اول، رنگی آشنا، یا شاید حتی معمولی به نظر می رسد. اما با دقت بیشتر می توانید در آن رنگ‌های قهوه‌ای، کمی خاکستری را بیابید. وقتی که آن را با آب رقیق کنید، منظره اواخر تابستان را به تصویر می کشید و زمانی که رنگ بصورت اشباع بکار می رود، با صداهای پاییز شروع به خش خش می کند.
هوکر از این مخلوط برای رنگ آمیزی برگ های پرتقال، گل داوودی قرمز و همچنین برگچه های نیزه ای شکل روشن درخت گردو استفاده کرد. این رنگ همچنین برای نقاشی میوه‌هایی مانند سیب، گلابی و به بسیار مفید بود. در سال ۱۸۱۵، انجمن سلطنتی باغبانی، هوکر را برای رنگ آمیزی انواع میوه به کار گرفت و در طول هشت سال آینده، او صدها اثر تولید کرد که شاخه های انبوه از میوه ” سیب های جنگلی تاتاری”، “سیب های قرمز شاه توتی” و “سیب های کوارندن مایل به سبز” را به تصویر می کشید. در سال ۱۸۱۸، او Pomona Londinensis را منتشر کرد – مجموعه‌ای از چهل و نه حکاکی دستی برای رنگ میوه‌ها که توسط کتاب‌فروشان کتاب های کمیاب به‌عنوان یک شاهکار شناخته می‌شود. هوکر تا زمان مرگش در سال ۱۸۳۲ به رنگ آمیزی میوه ادامه داد. (در مقابل، سر ویلیام هوکر تا سن ۸۰ سالگی (سال ۱۸۶۵ ) عمر کرد.
به گفته باغ کیو، برخی از آثار روی کاغذ ذخیره شده در مجموعه عظیم آنها به اشتباه به سر ویلیام هوکر مدیر نسبت داده می شود، در حالی که به احتمال زیاد توسط ویلیام هوکر تصویرگر انجام شده است.
طبق گفته انجمن باغبانی لندن، از او بعنوان “بزرگترین هنرمند پومولوژیک (شاخه ای از گیاه شناسی) تمام دوران” یاد می کنند . سبز هوکر ، اگرچه دیگر از گامبوج و آبی پروس ساخته نمی شود، اما تا به امروز هنوز هم تولید و فروخته می شود. رنگدانه مصنوعی آن از شرکتی به شرکت دیگر متفاوت است – گاهی اوقات کمی بیشتر به رنگ سبز متمایل می شود و گاهی اوقات کاملاً زرد به نظر می رسد. اما این نام ثابت می ماند و رنگ سبز هوکر مورد علاقه بسیاری از هنرمندان است و در پالت آنها یافت می شود.
منبع:
https://www.theparisreview.org/
